یادداشت سید عبدالله حسینی به مناسبت ارتحال مرحوم شیخ راغب مصطفی غلوش
شنبه, ۲۴ بهمن ۱۳۹۴، ۰۶:۲۹ ب.ظ
خبر ارتحال صدای داوودی و صوت صمدانی معاصر جناب راغب مصطفی غلوش دل های مشتاقان آواز آسمانی آن مرحوم را اندوهگین ساخت.
20 سال پیش در حسینیه ارشاد پنجمین مسابقه بین المللی حفظ و قرآئت قرآن کریم درحال برگزاری بود.
نوبت به قرائت استاد غلوش فرارسید. من که تحت تاثیر آن صدای سحر آمیز در خلسه ای خویش را گم کرده بودم در صف اول در میان دو بزرگوار حضرات آقایان امام جمارانی و نظام نشسته بودم ناگهان متوجه نگاه و اشاره عتاب آمیز آن استاد شدم که تازه استعاذه را قرائت کرده بود و هنوز بسم الله را تلاوت نکرده بود. از اشاره او به پاهایم متوجه شدم که در مجلس قرائت کریم به احترام قرائت و تلاوت قرآن نباید پای را روی پای دیگر انداخت.
با شرمندگی از پیشگاه قرآن وضعیت نشستنم را تغییر دادم. آقای جمارانی که فکر می کرد از این تذکر استاد ناراحت شده ام به دلجویی آمد و گفت مصری ها به این مسایل و آداب قرائت خیلی اهمیت می دهند.
من اما که با صدای آن تالی متعالی قرآن مسحور می شدم نه تنها از استاد چیزی بر دل نگرفتم که بر ارادتم به ایشان افزوده شد و همانجا این دو بیت را تحت تاثیر تلاوت ایشان سرودم.
من تشنه ام صراحی آتش بیاورید
جامی لبالب از می بیغش بیاورید
راغب شوند خلق به آواز مصطفی
آنرا اگر ز حنجر غلوش بیاورید
بعد از اتمام مجلس که با تلاوت استاد انجام شد استاد را دیدم که بزرگوارانه به سمت من آمد که معذرت خواهی کند. من گفتم استاد نه تنها از تذکر شما ناراحت نیستم که برایتان شعر هم گفته ام که در حضور عده ای که دور ما جمع شده بودند این دو بیت راخواندم و برایش به عربی ترجمه هم کردم که بسیار مورد توجه استاد قرارگرفت.
دیروز هنگام اذان از خیابان شهید بهشتی وارد سهروردی می شدم که دیدم رادیو تلاوت ایشان را گذاشته بود صدایش را تا جایی که توانستم بلند کردم و بار دیگر بقول شاملو کیفور شدم.
اذان علوی هم با صدای استاد پخش شد.
امروز خبر رحلت استاد آمد.
امیدوارم خداوند علی العظیم بحق اهلبیت طاهرین او را بخاطر اذان های علوی اش با علی و آل محشور فرماید.
سید عبدالله حسینی
